W 1000 dni dookoła świata

To jest wpis streszczający nasze trzy lata życia w plecakach – 1000-dniową podróż dookoła świata, czyli jeżeli jesteś moją mamą, to nic nowego się z niego nie dowiesz, ale jeżeli nie jesteś – to dobry wstęp do wspólnych przygód i opowieści :).

Oto opowieść o tym, jak przemierzyć świat za niejeden uśmiech i nie zwariować mieszkając we dwoje przez trzy lata w namiocie, o campingu przy Wrotach Piekieł, o mizianiu płaszczek, deportacji z Turks i Caicos, podbijaniu chińskiego showbiznesu i radzeniu sobie ze sławą w Państwie Środka. Odkryjemy, czemu Iran jest niebezpieczny, zagłębimy się w kraj, który zakazał koronawirusa i poznamy aborygeńskiego szamana. Zanurkujemy z nowozelandzkimi uchatkami, wyśledzimy podwodne obiekty latające, a na dodatek nauczymy się robić pierogi leniwe stojąc pod kątem 45 stopni. Autostopem przemierzymy calutką Azję, Australię i Nową Zelandię. Amerykę Północną potraktujemy pełnoletnim vanem imieniem Burak, przerobionym za 13 dolców na luksusowy kamper. Na środku pustyni złapiemy jachtostop, który przeprowadzi nas najpierw przez karaibskie wysepki, a potem – po ponad tysiącu dniach podróży – przez Atlantyk do domu.

Jak to się wszystko zaczęło?

Pewnego dnia z Piotrkiem, moim mężem i towarzyszem podróżniczej doli, wyszliśmy z domu i złapaliśmy stopa. „Dokąd zmierzacie?” – zapytał pierwszy kierowca, który się dla nas zatrzymał. „Do Nowej Zelandii!”. Owszem, zdziwił się – ale niepotrzebnie, bo przecież ledwie po dwóch latach jechania na wschód tak długo aż stał się zachodem – dotarliśmy! I wcale się nie zamierzaliśmy zatrzymywać.

Bardzo szybko przestaliśmy zwiedzać. Któregoś dnia w Iranie wsadzałam nos do wszystkich słoiczków z przyprawami w domu Fatmy i uczyłam się tajników perskiej kuchni. Piotrek w tym czasie miał prywatną lekcję wyplatania dywanów. I kto by chciał się trzymać grafiku z atrakcjami turystycznymi? Kontakt z ludźmi i zagłębianie się w lokalne zwyczaje i dziwności stały się dla nas atrakcją numer 1, a przez intensywne korzystanie z autostopu i couchsurfingu przychodziły nam one tak naturalnie! Któż nie słyszał opowieści o tym, jak miejscowi, tacy cudnie gościnni, wyłapują zakłopotanych turystów i jednym zaproszeniem na herbatę potrafią obrócić zwykły wieczór w piękną podróżniczą przygodę?

Czasami tylko, w poszukiwaniu chwili na pozbieranie myśli i wspomnień, decydowaliśmy się zabunkrować na kilka dni w namiocie i kontemplować okoliczności przyrody – czasem majestatyczne szczyty świętych tybetańskich gór, czasem niekończące się indonezyjskie plaże z widokiem na snorkling stulecia, a czasem niesforne kangury i oposy starające się wykraść nam ostatnią paczkę ciastek. Łatwo można się rozpieścić relacją z naturą, kiedy pod drzwiami domu (ze szmaty, bo ze szmaty, ale domu) hasają gatunki zwierzaków, które znaliśmy dotychczas z Animal Planet!

W ogóle… łatwo się można rozpieścić podczas podróży.

I przyrodą, i przygodą, i ludźmi, i ich hojnością. Ale nie idźmy tą drogą. Przez te trzy lata będziemy przyjmować każdą pracę i każdy wolontariat, które wyciągną do nas rękę. Niekiedy będzie to oznaczało przycinanie australijskich ogródków, innym razem projektowanie kirgiskich akwariów, mieszanie drinków w barze na plaży w Kambodży i budowę domu dla rozwijającej się bahamskiej szkoły. Jak tego szukać? Czasami pytać, ale najczęściej po prostu jeździć stopem i na wszystkie propozycje odpowiadać, że tak.

A zamieszkanie gdzieś i zżycie się z lokalną społecznością bywało nam szalenie potrzebne, bez tego przecież usychają korzenie! Przez te trzy lata prawdopodobnie przetestowaliśmy wszystkie – tak zwane – alternatywne sposoby na podróż, a jednym z naszych ulubionych stał się housesitting – opieka nad domem i zwierzakami pod nieobecność właściciela. Bo jak inaczej moglibyśmy spędzić Boże Narodzenie w Timorze Wschodnim w willi obrośniętej gajem mango, no i jak inaczej w sercu Chinatown w Melace mogłabym dać czas na zrośnięcie się obojczykowi połamanemu w rowerowym wypadku? Czy ktoś próbował być plecakowiczem ze złamanym obojczykiem? Nie polecam, housesitting w Melace spadł nam wówczas z nieba.

Wszystkich tych trików – housesittingu, relokacji pojazdów, szukania wolontariatów i, przede wszystkim, jachtostopu – uczyliśmy się pilnie i radośnie na bieżąco, i wcale nie było tak, że od początku nam wszystko zawsze wychodziło! A to dotarliśmy do Timoru o miesiąc za późno (przez wspomniany obojczyk zresztą) i już nikt tam nie żeglował, a to okazało się, że na Morze Tasmana to przecież dwóch żółtodziobów nikt ze sobą nie zabierze, no i te wszystkie doświadczenia i kapitańskie kontakty krok po kroczku doprowadzały nas do tego, że żeby załapać się jachtostopowo na Atlantyk… to nawet nie musieliśmy być nad morzem.

Fatamorgana?

Tego dnia – a jesteśmy już w Stanach – wybraliśmy się na loterię pozwoleń na wejście na zjawiskową skałę The Wave – jeden z najbardziej obleganych terenów w Ameryce Północnej, który podziwiać może tylko 20 osób dziennie. I po losowaniu z niemal 200 osób już odchodziliśmy z kwitkiem, kiedy ktoś nam szepnął o drugiej turze, na teren graniczący ze słynną Falą – równie spektakularny, acz mniej znany. Gdy losujący strażnik parku zaczął się dławić i supłać język, wiedziałam już, że na kartce musi być polskie nazwisko – faktycznie! Czekał nas właśnie trekking przez jedne z najbardziej powykręcanych, szalonych i kolorowych skał świata, trekking podczas którego na usta cisnęło się co chwilę gromkie WOW!

A kiedy myśleliśmy, że już nic piękniejszego nas nie spotka, w kieszeni Piotrka zabzyczał telefon. To był Nils, nasz szwedzki kapitan, który właśnie przeanalizował setki zgłoszeń i do swojej transatlantyckiej przeprawy wybrał nas.

Czy może być piękniejszy sposób na powrót z trzyletniej podróży niż rejs w dwunastometrowej łódce, z wiatrem we włosach i delfinami bawiącymi się koło dziobu? Być może, ale ja nie znam.

To jak, dołączasz na podróżnicze ploty i najśmieszniejsze HiHoty z całego świata? Daj koniecznie znać, jak tu trafiłeś, o czym najchętniej poczytasz i w którym kierunku pędzi Twój wewnętrzny Włóczykij 😊!

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂