Świętowaliśmy Nowy Rok na skraju Azji, w Timorze Wschodnim, kraju, do którego prawie nikt nie zagląda. To było coś wyjątkowego – spędzaliśmy naszego pierwszego Sylwestra w upale, zaraz po świętach pod palmą. Zaczynaliśmy kolejny rok w podróży i nie mieliśmy pojęcia gdzie ów rok nas poniesie. A poniósł nas hen – żegnamy go na Florydzie, znowu na plaży, znowu pod palmą!
To akurat plaża timorska. Na tutejszej się byczę bez aparatu.
Są takie dwa tygodnie w roku, że człowiek się intensywniej niż zazwyczaj zastanawia, co by chciał jeszcze w życiu osiągnąć: ten w okolicy urodzin oraz ten w okolicy Nowego Roku. Ja mam to szczęście, że tygodnie te ze sobą sąsiadują, toteż w drugiej połowie grudnia krótkie chwile między pierogiem a piernikiem spędzam na głębokich przemyśleniach o tym, co by tu zrobić, żeby kolejny rok był jeszcze fajniejszy. Z racji tego, że (jutro) kończę zacne trzydzieści trzy lata, to przedstawię Wam listę tyluż marzeń, planów i pomysłów, a kto wie – może uda mi się je zrealizować w przyszłym roku?
Piszę do Was niniejszym siedząc w puchatym białym szlafroku i kapciach-żyrafach.
Wiem. Wiem, że już od dawna się chcesz wybrać do Australii, Czytelniku drogi. Ja tu snuję opowieści, zarzucam Cię australijskimi zdjęciami i doskonale sobie zdaję sprawę, że sam byś się na tej plaży, co to ma mąkę zamiast piasku, rozłożył, spróbowałbyś swoich sił w tropieniu koali i przemierzył czerwone bezdroża Outbacku… Niby rada nasuwa się jedna – jedź! Ale ja się z choinki (ani z eukaliptusa) nie urwałam, bilety drogie, urlopu nie ma, trzeba się ratować inaczej. No to notuj pilnie, bo ja Ci teraz opowiem, jak zwiedzać Australię w Europie.
Dwa lata, od kiedy przewróciliśmy swoje życie do góry nogami, wyszliśmy z domu, złapaliśmy stopa i tym stopem (oraz wieloma kolejnymi) przejechaliśmy dużo tysięcy kilometrów przez trzy kontynenty. Dwa lata przygód, anegdot, doświadczeń, odkryć kulinarnych, ale też dwa lata niewidzenia się z najbliższymi. Oj, działo się w tym roku! Opowiem Wam o Piotrka i moich naj momentach z tego roku podróży dookoła świata. A kto sobie chce przypomnieć momenty zeszłoroczne, to ten przycisk stanowi wehikuł czasu zaprogramowany na koniec lipca 2017.
Jak nam się to przytrafia, że co i rusz lądujemy w domu na irańskiej wsi, na herbacie w turkmeńskiej czaikhanie, na owcobiciu z kirgiską rodziną i na wódce z wietnamskimi kierowcami ciężarówek? Jak to się robi, żeby niczego nie planując i nie płacąc za zorganizowane zajęcia mieć najwięcej kontaktu z ludźmi, nauczyć się gotować od babci nieopłaconej przez biuro podróży i trafić do ulubionych miejscowych jadłodajni?
Proszę bardzo, oto pięć sprawdzonych sposobów na zjednanie sobie ludności autochtonicznej bez znajomości ich języka.
Jestem strasznie niepewną siebie istotą i wymagam ciągłego utwierdzania mnie w poprawności i odpowiedniej jakości tego, co robię. Wiem, że to wkurzające i ten Piotrek to naprawdę ma w sobie spokój i cierpliwość petenta NFZ-u. Ale jeszcze gorsze jest to, że jak uderza mnie fala czyjegoś talentu, od razu chcę rzucać swoją robotę, bo poprzeczka taka pod sufitem, i to nie zwyczajnym sufitem w mieszkaniu, tylko sufitem w jakiejś bardzo wysokiej katedrze, że aż freski można pomacać.
Widzieliście ten odcinek Przyjaciół, kiedy Chandler wyznaje, że nie lubi psów, nawet szczeniaczków, bo mają takie oczy, że nigdy nie wiesz, co myślą, a Ross – lodów, bo są za zimne? Tak właśnie się czuję czyniąc swoje wyznanie. Wszyscy kochają Półwysep Indochiński. Jedzenie jest świetne i tanie, pogoda murowana, plaże, małpki, słoniątka, nurkowanie i imprezy.
Jak mu się oprzeć?!
Już się troszkę znamy, więc wypada, żebyście wiedzieli. I tak sobie pomyślałam, że skoro dzielę się tutaj z Wami mnóstwem mniej i bardziej istotnych wydarzeń z mojego życia (aka podróży nieustającej), to chciałabym, żebyście mnie poznali trochę lepiej 🙂
Fakt na początek: istnieje 5 osób spoza mojej rodziny, które potrafią poprawnie napisać i wymówić moje nazwisko.
Ja, której telefonami można by wyłożyć pokaźną gablotę zapomnianych kuriozów techniki. Ja, do której znajomi dzwonili specjalnie, wiedząc, że jestem w miejscu publicznym, po to tylko, żebym ku uciesze przechodniów/ współpasażerów wyciągnęła z torebki telefon z anteną z folii aluminiowej. Przecież co miałam zrobić, solidny sprzęt, a antenkę zgubiłam gdzieś na helskim polu namiotowym…
Nie ściągaj butów, zaraz wychodzimy!
© 2019 HiHa
Theme by Anders Noren — Up ↑
Co się tu ostatnio działo: