Kilometr 38 826: Na wodach Komodo – witajcie w naszej bajce

– Andrzej, nie łaskocz! – wykrzyknęła Mariola. Andrzej zachichotał, puścił porozumiewawcze oko do Zochy, ale ugodowo przeniósł się na mniej wrażliwe terytorium. W końcu jego figlarna natura kosztowała go już etat u poważnego Bartłomieja (no nie, z nim to się zdecydowanie nie dogadywał…) i u Justyny, która naczytała się o akcji #metoo i w ogóle nie dało się z nią już pobawić. Mariolka jest fajna, Andrzej miał nadzieję zostać u niej do emerytury.

– Mariola! Wypuść mnie! – Z wnętrza dobiegł stłumiony głos.

– No już, wyłaź, tylko się tak nie merdaj, bo mi zęby powybijasz!

– Fajrant na dzisiaj, będę jutro o tej samej porze! – Stefan pomachał Marioli na do widzenia i przekazał szczotkę i miętowy płyn do płukania Maciejowi z drugiej zmiany.

Stacja czyszczenia płaszczek pracowała na pełnych obrotach.

Niektóre ryby mówią, że nie interesuje ich korpo, że wolą freelancing, ale spójrzmy prawdzie w oczy – manty cieszą się w okolicy największym szacunkiem. Nikt inny nie oferuje trzech posiłków w godzinach pracy, no i to uczucie przemierzania oceanu na latającym naleśniku… bezcenne!

---

– Miejcie oczy dookoła głowy. – 10 metrów wyżej divemaster Jordan przygotowywał nas do zejścia pod wodę – Na wodach Komodo wszystko może się zdarzyć: widziano tu trzy gatunki żółwi, kilkanaście gatunków rekinów, delfiny, o patrzcie, tam płyną!, wieloryby, różne rodzaje płaszczek, w tym manty, i setki, tysiące różnych mniejszych ryb. Wokół mant pływają cztery rodzaje rybek, każda czyści jej inną część ciała.

– Spróbujcie spojrzeć na mantę od spodu, każda ma unikalny wzór, jak linie papilarne. Jak zrobicie zdjęcie, można je wysłać do Manta Matcher, to taki płaszczkowy facebook, i jeżeli to nowy osobnik, możecie go sami nazwać. Dzięki niemu namówiliśmy inne wyspy do zaprzestania odłowu mant, bo okazało się, że niektóre są stacjonarne i nie ruszają się poza wody Komodo, a inne widziano 400, nawet 500km dalej, więc – nie tykajcie nam naszych pupili!

– Jordan jest skromny – wtrąca się Stephanie, która właśnie skończyła odprawę swojej grupy – wypatrzył i nazwał tu najwięcej mant z nas wszystkich!

– Oj, dobra – Jordan się zarumienił – wskakujcie już.

---

W tym samym czasie, kilkadziesiąt metrów w głąb lądu, toczyła się zgoła inna rozmowa.

– Marian, masz czasami wrażenie, że życie nie ma sensu, zupełny brak perspektyw? Że każdy dzień to tylko walka o przetrwanie…?

– Stary, czytasz mi w myślach… Taki się czuję… z góry skazany na porażkę, jakby ciążyło nade mną jakieś fatum. A spójrz tylko na tego buraka, łazi to takie wredne, leniwe, butne, jakby wszystko tu należało tylko do niego…

– A z gęby jak mu jedzie, ugh! Podobno jakiś jego kuzyn, czy inny pociotek w filmach grał, Jurassic Park, czy coś.

– No, to faktycznie robi z niego taką wielką gwiazdę! A swoją drogą, widziałeś ostatnio Baśkę?

– Z gęby mi jedzie, gnoju, tak? – pomyślał sobie Arnold, obudzony rozmową znad wodopoju. – Już ty wkrótce dołączysz do Baśki…

---

– 60 rodzajów bakterii w jamie ustnej. Waran z Komodo nie zagryza swojej ofiary, on ją zakaża, skazuje na długą, bolesną śmierć, a potem cierpliwie czeka, aż posiłek będzie gotowy. Główne źródło pożywienia to jelenie i młode bawoły. – Uzbrojony w rozwidlony kijek strażnik tłumaczył grupie, dlaczego zwiedzanie wyspy na własną rękę nie należy do najlepszych pomysłów. – W zeszłym miesiącu trafił się tu jeden backpacker z namiotem… wydawałoby się, że małe dziabnięcie, no i pomoc szybko przyszła, trafił do szpitala w Singapurze, ale tam zmarł. Na szczęście takich odważnych jest tu coraz mniej.

– A tutaj mamy kopiec, w którym samica zakopuje jaja. Wtedy nie wolno się do niego zbliżać, samica jest agresywna i może być nieprzyjemnie. Warany z Komodo są kanibalami, po wykluciu młodych większość z nich samica zjada.

– Rety, co za gnida! – rozległy się głosy.

– Ale to ona ich pilnuje jako swoich dzieci, czy jako swojego posiłku? – zapytałam.

– Dobre pytanie. Chyba pół na pół. – odpowiedział strażnik.

---

Masz czasami wrażenie, że podczas podróży znalazłeś się przypadkowo w zupełnie innej krainie?

Że niby kupiłeś bilet do Angkor Wat, ale tak naprawdę, to właśnie odkryłeś Atlantydę. Spoglądasz przez witrażowe okno różowego meczetu w Shiraz – i szukasz na niebie Alladyna ujeżdżającego dywan. Wchodzisz do portugalskiego Quinta da Regaleira, a to wykapany Tajemniczy Ogród.

No to ja od tak bardzo dawna chciałam pojechać do parku narodowego Komodo, a jak już tam dotarłam, okazało się, że to Akademia Pana Kleksa.

Witajcie w naszej bajce, słoń zagra na fujarce,
Pinokio wam zaśpiewa, zatańczą wkoło drzewa.
Tu wszystko jest możliwe, zwierzęta są szczęśliwe,
A dzieci – wiem coś o tym – latają samolotem.

I jeszcze dużo Komodo-wizualizacji

Bo to nie tak, że ja tam siedziałam pół roku, żeby te wszystkie manty i warany wyhaczyć, one do mnie same przylazły!

   

Jeżeli podobał Ci się ten wpis, będzie mi bardzo miło, jeśli polecisz mojego bloga swoim znajomym.