Kilometr 57 542: o kiwi, pałacu elfów i utraconym zaufaniu

– Szybko! Wstawaj! Kiwi!

– Ziew. Niemożliwe.

– No poważnie, małe, brązowe, długi dziób i nie lata! Szybko!

– Ale że tak na wolności?

Przeanalizowałam szybko za i przeciw.

Zwleczenie się z łóżka nie było aż tak bolesne, jak ściągnięcie z siebie kołdry. Czerwiec na Wyspie Południowej zaczynał zmasowany atak na ludzkość, a przełęcz Arthur’s Pass, koło której się właśnie budziliśmy w naszym wynajętym (!!!) kamperze, pokryła się szronem. Tak myślę, bo przez mgłę słabo go było widać.

To nie było kiwi.

Dużo czasu minie, zanim będę potrafiła znowu Piotrkowi zaufać. A znaleźć kiwi w terenie – rzecz niemal niewykonalna.

No, ale do rzeczy.

Co ubodzy autostopowicze robią w wynajętym kamperze, pytacie?

Transportują go!

Okazuje się, że wynaleziono taki sposób, żeby zmęczony swoim zwyczajowym trybem podróżowania autostopowicz mógł zjeść ciastko i mieć ciastko, oczywiście nie dosłownie, bo w Nowej Zelandii nikogo, kto nie prowadzi sieci supermarketów, nie stać na ciastko.

Firmy wypożyczają klientom samochody w jednej lokalizacji, ci oddają je w innej, no i co takie biedne Christchurch ma zrobić, skoro wszystkie auta uciekły do Queenstown i nie ma czego ludziom wypożyczać?  Tutaj wchodzi imoova.com, całe na biało i oferuje przegląd różnej wielkości i klasy pojazdów dostępnych na trzech kontynentach za ułamek ceny. Najczęściej im pilniejsza oferta, tym lepsze warunki, i w taki właśnie sposób udało nam się upolować uroczego, dwuosobowego kamperka na trzy dni po dolarze za dzień[1].

To się nazywa relokacja kampera i dobrze nam taka odmiana zrobiła, oj dobrze.

Otoczeni luksusem własnego towarzystwa, paśliśmy oczy hobbicimi krajobrazami i jeszcze nawet się przez chwilę zastanawialiśmy, czy przy powrocie na Wyspę Północną nie szarpnąć się na wycieczkę po Hobbitonie, ale w końcu Piotrek stwierdził, że poczeka, aż udostępnią do zwiedzania pałac elfów, a piwo w karczmie pod Zielonym Smokiem sobie jednak odpuścimy.

No i tych widoków z pałacu elfów to długo nie musieliśmy szukać, okazało się, że czaiły się zaraz za rogiem.

[1] Plus kaucja i obowiązkowe ubezpieczenie, żeby nie było tak zupełnie za darmo.

Nasza relokacja kampera przebiegła bardzo malowniczą trasą:

Wzdłuż zachodniego wybrzeża Wyspy Południowej, przez lodowce Fox i Franz Josef, góry w okolicy Arthur’s Pass, aż po Christchurch, gdzie po pięknych trzech wspólnie spędzonych dniach się pożegnaliśmy i wróciliśmy do klasycznego autostopowania.

Relokacja kampera – co w tym jest fajnego, a co niekoniecznie?

Plusy imprezy:

• kamper za 1$ dziennie. Serio, mam dalej wymieniać zalety? No dobra, wymienię.
• całe szczęście, które wynika z wypożyczenia samochodu – elastyczność, więcej czasu na zwiedzanie, możliwość dojazdu do trudniej dostępnych miejsc, możliwość przemieszczania się po ciemku (brzmi jak oczywistość, ale nie, kiedy autostopujemy!)
• cała radość, którą daje kamper – wbudowana sypialnia, kuchnia i łazienka, możliwość spania, kiedy Piotrek wstaje o 6 rano i chce jechać dalej
• powiew hotelowego blichtru – pachnąca świeżością pościel i ręczniki, naczynia zrobione z innego materiału niż dotknięty upływem czasu i zgnieciony plecakiem plastik (ba! kieliszki do wina!)
• jeżeli chcesz zatrzymać samochód na dłużej, można go „do-wypożyczyć” już za normalną cenę

Relokacja kampera – minusy przedsięwzięcia:

• konieczność posiadania karty kredytowej lub debetowej, która potrafi udawać kredytową, i środków wystarczających na pokrycie kaucji (w naszym przypadku 1000 NZD).
• dodatkowe koszty (ukryte, jeżeli ktoś nie czyta dokładnie umowy ;)) – płatności za transakcję kartą, ubezpieczenia.
• sztywne ramy czasowe – samochody zazwyczaj są dostępne tylko w określonych dniach.
• ograniczony czas użytkowania – w zależności od odległości, którą mamy do pokonania, wypożyczalnia może zaproponować od dwóch, trzech dni (tak jest prawie zawsze w Nowej Zelandii) do dwóch tygodni (w Stanach lub Kanadzie).
• określona liczba kilometrów, za której przekroczenie się płaci, zazwyczaj kilkanaście centów od kilometra, zgodnie z ustalonymi warunkami.
• w naszym modelu toaleta była pod łóżkiem. Nie wiem, kto nad tym myślał i jak długo.
• no i szybko zaczyna brakować nutki autostopowej adrenaliny, rozmów z ludźmi, lokalnych wskazówek i podpowiedzi. Co poradzić, lubię autostop :)!

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂