12 momentów z drugich 12 miesięcy podróży dookoła świata

No serio.

Uwierzylibyście? Nasza podróż dookoła świata trwa już dwa lata!

Dwa lata, od kiedy przewróciliśmy swoje życie do góry nogami, wyszliśmy z domu, złapaliśmy stopa i tym stopem (oraz wieloma kolejnymi) przejechaliśmy dużo tysięcy kilometrów przez trzy kontynenty. Dwa lata przygód, anegdot, doświadczeń, odkryć kulinarnych, ale też dwa lata niewidzenia się z najbliższymi. Oj, działo się w tym roku! Opowiem Wam o Piotrka i moich naj momentach z tego roku podróży dookoła świata. A kto sobie chce przypomnieć momenty zeszłoroczne, to ten przycisk stanowi wehikuł czasu zaprogramowany na koniec lipca 2017.

PRZYCISK

Podróż dookoła świata – naj momenty:

Moment najbardziej niezręczny

Złota zatoka, dzika, usłana tęczowymi muszlami plaża, pastelowy zachód słońca, taras z widokiem, drewno skwierczące w kominku, wino idealnie schłodzone, pachnąca kolacja i rocznica ślubu.

Ja (do osiemdziesięcioletniego właściciela wyżej opisanego przybytku, w którym wówczas pomagaliśmy w zamian za wikt i opierunek):

– Ale się cieszymy, że możemy spędzić dzisiejszy wieczór w takim pięknym miejscu! Nawet nie marzyliśmy, że będziemy obchodzić swoją rocznicę w takich romantycznych okolicznościach!

– To ja się cieszę, że mogę świętować razem z wami!

I świętował.

Moment najbardziej leniwy

Potrzebowaliśmy tego. Z bliżej nieokreślonych powodów podróż po Indonezji nas przewałkowała na milion sposobów i wkraczaliśmy do Timoru Wschodniego z nadzieją na słodkie lenistwo i komfortowe warunki. W przypływie geniuszu postanowiliśmy poszperać w lokalnym zapotrzebowaniu na housesitting. To zaprowadziło nas do najpiękniejszego domu w Dili, gdzie spędziliśmy wspaniały miesiąc nieróbstwa, z krótkimi tylko przerwami na eksperymenty kulinarne.

Moment najpiękniejszy, kategoria bonusowa: najbardziej spektakularne miejsce na łapanie stopa

Rety, ale trudny wybór! Głównie za sprawą trzech miesięcy w Nowej Zelandii… Jak tu wybrać, jak co druga plaża z miejsca staje się najpiękniejszą, jaką widziałam, niemal każdy trekking wiedzie przez raj na ziemi, a wszystkie klify, lodowce i źródła termalne wołają „wybierz mnie, wybierz mnie!”?

A, już wiem jak – pojechać do Milford Sound.

Moment najśmieszniejszy

Historia przyjaźni Frankiego i Frankiego Juniora musiała się znaleźć w tym zestawieniu. Człowiek i wąż, razem ku wolności. Kto nie pamięta, niech klika, bo opowieść jest równie śmieszna, co cała przygoda.

Moment najbardziej niespodziewany, kategoria bonusowa: jasnowidzenie

To wszystko było jak z filmu. Senne, pijane miasteczko, opuszczona chata, ulewa na pustyni, wykład Aborygena na temat historii Polski powojennej i cały pobyt w Tennant Creek zwieńczony złapaniem na stopa hipisowskiego vana, który chyba wypatrzyłam w szklanej kuli przez sen.

Moment najsmutniejszy

Ostatnie kilka miesięcy były dla nas dość emocjonalne. Nie mogliśmy być na ślubach naszych najbliższych przyjaciół, no i niby się odpicowaliśmy i tańczyliśmy przy relacji na żywo przez skype’a, ale to jednak nie to samo. Wiadomość o terminie obu tych ślubów mnie strasznie rozbiła, próbowałam znaleźć jakąś budżetową opcję dotarcia do Polski z drugiego końca świata, wymyślić COŚ. Cokolwiek. Ominęły nas dwa bardzo ważne dni i ogromnie mnie to smuciło. Ale wiecie co? Dotarło do mnie paręnaście dni temu, że to wcale nie było aż tak istotne, bo nawet jak nas nie ma na zdjęciach z wesela, to będziemy obecni w ich życiu zawsze, bo tak.

Nie wszystkie wydarzenia można sobie tak wyjaśnić. Przegapiłam ostatnią rozmowę, ostatnie zakupy i ostatnią grę w karty z moją babcią.

Moment najbliżej natury

Miejsce akcji: przedsionek namiotu.

Toczy się zażarta dyskusja między kilkoma kangurami i trzema oposami. Nie mam pojęcia o czym, ci Australijczycy cholernie niewyraźnie mówią…

O tym, że fauna Australii jest niebezpieczna przekonaliśmy się na własnej skórze, kiedy piersią osobistą musiałam bronić przed nimi ostatniej paczki żelków. A musicie wiedzieć, że to szczwane i podstępne stworzenia są i w delegację pod drzwi namiotu wysyłają dwa najsłodsze egzemplarze, że niby zacznę robić zdjęcia i się nie zorientuję o co tu tak naprawdę chodzi, ale nie ze mną te numery.

Na drugi dzień się zorientowałam, że zniknęły ciastka. Do teraz nie mogę się pozbierać.

Moment najbardziej stresujący

Rety, ale z nas ciapągi! Jeździmy stopem zamiast samolotem, jak normalni ludzie, świata nie znamy, a tu się okazało, że najbardziej mrożących krew w żyłach przygód może dostarczyć właśnie lotnisko!

W doskonałych humorach dotarliśmy pod bramkę na dobre 20 minut przed jej zamknięciem, zrzucamy bagaże, machamy paszportami, a pani z najgładziej zaczesanym kucykiem świata i uśmiechem przyklejonym do twarzy mówi, że nie mamy biletu wyjazdowego z Nowej Zelandii, więc nie może nas wpuścić na pokład.

Z naszej perspektywy wyglądało to mniej więcej tak:

Ło matko, ja jeszcze nigdy w życiu tak szybko nie myślałam! Byłam jak taki filmowy umysł z podświetlonym mózgiem, który skanuje w głowie wszystkie możliwe pomysły i kangurzymi susami przemierza ścieżki wiodące do każdego z potencjalnych końcowych efektów.

No i teraz fakt, że dobiliśmy do terenów smoka Smauga wiedzeni własną fantazją i determinacją w autostopowaniu robi się nic nieznaczący, bo gdyby Dżoana, która przez lata ze mną wytrzymywała w pracowym pokoju, razem z panem Adamem z Travelidy nam nie uratowali tyłków, to byśmy polegli na ostatniej prostej.

No, ciapągi.

Moment największej wolności i ekscytacji

Nie chcę się tu przechwalać, ale… cóż: podróżujemy sobie po  świecie, jeździmy tam, gdzie nam się podoba, zostajemy tyle czasu, ile chcemy… może być jakaś większa wolność i ekscytacja? Może. Pod wodą. Powiedziałam to raz, drugi, trzeci, powtórzę jeszcze raz: pokochałam nurkowanie! A te manty to chyba tak naprawdę są bezzałogowymi obiektami podwodnymi zaprogramowanymi na to, żebym się totalnie zakochała w podwodnym świecie Komodo i już nigdy nie chciała wyłazić na powierzchnię.

Moment największego rozczarowania

Tym samym dochodzimy do kolejnego punktu: nie zawsze jest różowo, przeżyliśmy w tym roku sporą dawkę rozczarowań. Na przykład mnie (szczególnie w związku z punktem powyższym) bardzo rozczarowało to, że po kąpieli w ukrytym podziemnym jeziorze nie zamieniłam się w syrenkę… Piotrek bardzo się rozczarował potrawami zawierającymi makaron w Australii, bo – jak się okazuje – ogólnie przyjęty sposób gotowania makaronu polega na zalaniu tegoż nieosoloną wodą i gotowaniu tak długo, aż nitka spaghetti rzucona o szafkę się do niej przyklei.

Najpoważniejsze rozczarowanie jednak nastąpiło w Nowej Zelandii, gdzie okazało się, że zakaz kampingu w namiocie jest egzekwowany jak nigdzie indziej na świecie, a pola namiotowe kosztują tyle, co hotel 4* w każdym innym kraju. Nie zrozumcie mnie źle, doskonale się bawiliśmy z ludźmi z couchsurfingu, ale szkoda, że o zaszyciu się na tydzień na jakimś cudnym szlaku musieliśmy zapomnieć.

PS: Historię o drożdżówce czekoladowej z żółtym serem postanowiłam wyprzeć z pamięci, dlatego nie pojawia się w niniejszym zestawieniu.

Moment najbardziej muzyczny

Macie tak czasami, że coś jest tak kompletnie nierealne, że nawet Wam nie przychodzi do głowy, żeby o tym pomarzyć?

Zawsze żałowałam, że nie mogłam być na koncercie Doorsów, ale rok śmierci Morrisona nie do końca się zgrał z moim rokiem urodzenia, więc ten żal był bardzo platoniczny.

Przylecieliśmy do Los Angeles na wariackich papierach, bilety kupiwszy z czterodniowym wyprzedzeniem. Przespaliśmy pierwszy tydzień pobytu, a jak już w końcu otwarłam oczy, to zobaczyłam to ogłoszenie:

O co chodziło? Z okazji 50tej rocznicy wydania “Love Street” Doorsów, piosenki o ulicy, przy której mieszkał Jim Morrison, ulica owa została oficjalnie przemianowana, a wydarzeniu temu towarzyszył malutki, kameralny festiwal. Serio, Święto Kwitnących Głogów w amfiteatrze w Parku Zadole to przy tym wielki koncert.

Na scenie ustawionej pod domem Morrisona pojawili się obaj żyjący Doorsi – Robbie Krieger i John Densmore, a Krieger dał czadu ze swoim zespołem, grając numery, które nigdy nie sądziłam, że usłyszę na żywo w wykonaniu któregokolwiek z Doorsów.

WOW.

Moment najbardziej przełomowy

Uwaga, werble…!

Przeszliśmy na autostopową emeryturę.

Sama nie mogę w to uwierzyć! Wylądowawszy w Los Angeles, znaleźliśmy zupełnym trafem pięknego vana, a Piotrek wreszcie mógł się wyżyć artystycznie i zorganizować sobie warsztat pracy. Van w kilka dni stał się kamperem z prawdziwego zdarzenia imieniem Burak, a teraz wyruszy na swoją przygodę życia (dosłownie, bo jest w wieku pozwalającym na legalne spożywanie alkoholu w Stanach). Tym samym mamy dom z blachy, a nie ze szmaty i możemy zrobić zakupy spożywcze na więcej niż 2 dni do przodu. Ba! Nawet lodówka jest!

(Pochylmy głowy nad trzydziestodwuipółlatką, która się ekscytuje, że posiada lodówkę).

No to wsiadamy do Buraka i zaczynamy trzeci rok podróży dookoła świata!