Kilometr 49 148: o małym domku, upiornym strachu na wróble i najgorszym makaronie świata

– Łoooo, wstawaj, mamy kangury pod oknem! – Piotrek przez lata związku doskonale opanował sztukę budzenia mnie. Sposób na kangury wypróbował po raz pierwszy, ale okazał się skuteczny.

– Żywe? – ziewnęłam i do połowy otwarłam prawe oko. Wolałam się upewnić. Na poboczach Stuart Highway, od Darwin aż po Adelaide było tyle potrąconych zwierzaków, że zaczynałam wątpić, czy w całej Australii jeszcze się jakieś ostały.

Życie Południowej Australii

Zanim się wyczołgałam z łóżka, zdążyły bardzo żywotnie odkicać kawałek dalej, ale na werandzie siedzieli już Ben i Marty, nasi couchsurfingowi gospodarze, z ilością kawy, która skutecznie dokończyła proces budzenia. Słońce muskało policzki, zza płotu dobiegały odgłosy końskiego przekomarzania się, winorośl dojrzewała, a czas stanął w miejscu.

W małym domku Bena i Marty’ego żyje Muzyka i Spontaniczność, Podróż się zatrzymuje na chwilę właśnie u nich, popołudnia wypełnia Kreatywność, Otwartość na przygodę, głód świata i ludzi.

Jak znaleźć świetnych gospodarzy (i docelowo przyjaciół na długie lata) na couchsurfingu? Szukać ludzi, a nie miejsc. Przeczytać i zainteresować się tym, co o sobie napisali. Wysłać taką wiadomość, na jaką sami chętnie byśmy odpowiedzieli pozytywnie. Poświęcić chwilę czasu.

Warto dla takich spotkań.

***

Kierowca tira, z którym przejechaliśmy ostatnie półtora tysiąca kilometrów prawie od Uluru pomachał na pożegnanie. Ledwie zdążyliśmy przejść przez ulicę, zatrzymała się przy nas Liz, pogodna[1] mama czwórki nastoletnich dzieci, a wysadzając nas zaraz pod farmą Bena i Marty’ego zapytała, czy wwoof-ujemy, albo helpx-ujemy[2], bo tu jest jej numer i jak będziemy wyjeżdżać od chłopaków to mamy zadzwonić, bo ona by nas chętnie na jakiś czas zaadoptowała.

Do Liz przyszła koleżanka i wykrzyknęła: Ależ ty masz błyszczące okna! Mogę ci ich jutro porwać?

Potem przyszła druga koleżanka i wykrzyknęła: Jaki masz pięknie wysprzątany ogród! Mogę też taki mieć?

Potem przyszła mama i nas zareklamowała wszystkim sąsiadom.

Zostaliśmy naczelnymi helpx-ami okolicy.

I tak chodziliśmy od domu, w którym ściany zdobiły plakaty ze zwyciężczyniami owczych i krowich konkursów piękności z 95r., do domu, w którym motywacyjne cytaty z biblii wisiały na szafce w towarzystwie kolorowego napisu „Jeżeli pierdzenie byłoby sztuką, byłbym artystą”. Przemierzaliśmy ogrody, w których z pala smutno spoglądał Blaszany Drwal z Czarnoksiężnika z Krainy Oz oraz przekroczono granice upiorności tworząc stracha na wróble ze starej peruki. Gotowaliśmy setki pierogów na piknik organizowany przy kościele. Braliśmy udział w quizie charytatywnym, w którym setka osób usadowiła się na korcie tenisowym i przy piwie próbowała odgadnąć jaki kraj Ameryki Północnej ma najwięcej wysp (Bahamy) i od jakiej części ubioru pobierano niegdyś podatek w Wielkiej Brytanii (od kapeluszy).

Jedliśmy bataty, dynię, marchewkę, kukurydzę (oboje), owce i kangury (Piotrek). Uczyliśmy miejscowych, że makaronu nie przygotowuje się poprzez zalanie tegoż nieosoloną wodą i gotowanie tak długo, aż nitka spaghetti rzucona o szafkę się do niej przyklei (tak, to było jedno z głównych rozczarowań ostatniego roku!). Samochodem z radiem na kasety (głównie chrześcijański rock) jeździliśmy po winnicach i co bardziej urokliwych zakątkach regionu. Ostatnią misją tego auta było zaprezentowanie nam okolicy. Dokonał żywota w dniu naszego wyjazdu. Usiłowaliśmy zrozumieć zasady krykieta. Bezskutecznie. Patrzyliśmy z niepokojem na wiadomości  z kraju o cyklonach szalejących na północy i pożarach[3] trawiących wschód. Przytulne, urocze Strathalbyn było pewnie jedynym skrawkiem kontynentu, którego nie nawiedzała akurat żadna klęska żywiołowa. Chodziliśmy na grilla i ogniska do Bena i Marty’ego. Piliśmy wino i spacerowaliśmy po nie mających końca plażach.

Poznawaliśmy życie Południowej Australii.

[1] W jaki sposób zachowuje się pogodę ducha przy czwórce nastoletnich dzieci pozostaje dla mnie tajemnicą niewyjaśnioną.

[2] Serwisy internetowe łączące gospodarzy potrzebujących pomocy w prowadzeniu domu/ farmy z osobami, które chcą mieszkać z lokalną rodziną i pracować 3-4h dziennie w zamian za wikt i opierunek.

[3] Eukaliptusy palą się lepiej niż benzyna, toteż pożar w Australii stawia w gotowości cały dotknięty nim stan.

I jeszcze życie Południowej Australii na obrazkach…

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂