Kilometr 14 890: jeśli dziś jest wtorek, musimy być w Samarkandzie, czyli Uzbekistan w 55 godzin

Jesteśmy w podróży prawie pół roku. Dokładnie jedna czwarta naszych wydatków to wizy.

Przychodzi taki moment, że mówisz: wypchaj się, Uzbekistanie. 180 dolców od osoby za wszystkie formalności wizowe, serio? Po to żeby dostać bilet wstępu jednokrotnego i każdą noc spędzać w zarejestrowanym przez rząd hotelu z powodu obowiązku meldunkowego? Jeżeli chcesz drogie wakacje, to jedziesz na narty do Davos, a nie z namiotem do Azji Centralnej.

Jak oni nas tak, to my ich sposobem.

Sposób może nie jest idealny i, nie oszukujmy się, nie daje szansy zaprzyjaźnić się z Uzbekistanem na dłużej, ale musi wystarczyć: wiza tranzytowa. Koszt: 55$. Dolar za godzinę pobytu.

Uzbekistan w trzy dni.

55 godzin w kraju wielkim jak Szwecja. Wykorzystamy je w pełni.

Plan?

1. Przekroczyć granicę jako pierwsi – check.

Celnik po niezbyt długiej chwili dał się przekonać, że metamizolum natricum zawarte w pyralginie to nie do końca do samo co metamfetamina i wpuścił nas do swojej ojczyzny.

2. W podskokach przemierzyć Khivę, perłę jedwabnego szlaku nr 1 – check.

Powietrze pachnie przeszłością: kupcy, wielbłądy, ruch, handel, turkusowe kopuły ustawione na piaskowych murach. Z kupiectwa i wielbłądów pozostały taksówki i stragany z pamiątkami, ale to wcale nie przeszkadza wyobraźni.

3. Przejechać 700 km socjalizując się z obywatelami pociągu – check.

Pamiętam dworzec kolejowy w Katowicach przed przebudową. Klejnot architektoniczny nurtu brutalistycznego, kolebka kultury i sztuki, miejsce spotkań wszystkich warstw społecznych, gdzie każdy czuł się mile widziany. Jakże inne są dworce uzbeckie! Takie… puste, monitorowane, szpitalne, gdzie tylko pasażer legitymujący się ważnym biletem oraz dokumentem tożsamości ma prawo wstępu, jeżeli poprawnie przejdzie test trzech bramek i dwóch rentgenów.

Kiedy na peron podstawi się pociąg relacji Wołgograd-Tashkent, możemy wygodnie usadowić się w kuszetkach i popijać odziedziczoną po współtowarzyszce podróży zupę miso, podnosząc co jakiś czas nogi do góry, żeby zrobić miejsce zamiatającej pani, która przechadza się po przedziale w szlafroku i szlafmycy z miotłą.

4. Zwiedzić… gdzie my to? Szybko kawa i rozeznanie u konduktora: musimy być w Samarkandzie. Zatem zwiedzić Samarkandę, perłę jedwabnego szlaku nr 2 – check.

Tutaj wszystko jest historią. Jedynym znanym mi miastem o większej koncentracji tak cennych i imponujących zabytków na metr kwadratowy jest Rzym. Spędzić tu jeden dzień to poważne faux pas, ale mam nadzieję, że Samarkanda nie będzie nam tego zbyt długo pamiętać…

5. Zdrzemnąć się na dworcu – check.

Ewidentnie wyglądamy na zabiedzonych, bo pan z baru na dworcu przyniósł nam chałwę, chleb, kiełbasę, herbatę i miseczkę wódki. Tak, miseczkę.

6. Przejechać 350 km, zmienić pociąg i przejechać kolejne 400 km podziwiając widoki – check.

No, te widoki to połowicznie, bo część trasy wiedzie wzdłuż granicy z Tadżykistanem i konduktor kazał zasłonić żaluzje. Uzbecy się boją, że ktoś spoglądając na granicę wykmini, jak podbić ich kraj, więc dmuchają na zimne.

7. Zdążyć przekroczyć granicę z Kirgistanem przed zamknięciem – check.

8. Dotrzeć do pierwszego hostelu, jaki się napatoczy i spać przez 2 dni – check.

Zwiedzić Uzbekistan w trzy dni – check.

Jeżeli podobał Ci się ten wpis, będzie mi bardzo miło, jeśli polecisz mojego bloga swoim znajomym.

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂