O najdłuższych kolejkach i mowie ciała niedźwiedzi. Kilometr 78 767

O matko, jak myśmy przebierali nóżkami na ten roadtrip po Waszyngtonie! Jak nas te North Cascades, Mount Baker i Mount Rainier wołały, kusiły, czarowały!

To takie szlaki i cuda, gdzie nie spotkamy wielu osób, bo żeby do nich dotrzeć, to należy wyjść z auta. No i myśmy mieli najlepszy zamiar we wszystkich tych parkach porzucić Buraka na parkingu i dać susa w te góry, takie absolutnie alpejsko-tatrzańsko-dolomickie, a że udało nam się to raz jeden na planowane trzy, to niniejszy post będzie wyrazem żalu, cierpienia i utraconych szans. No i przy okazji będzie pokazywał, co oferuje roadtrip po Waszyngtonie, jak się jednak z tego samochodu (prawie) nie wychodzi.

Leavenworth

To, że właśnie wjeżdżamy w Alpy, ostatecznie potwierdziła Bawaria, o którą zahaczyliśmy po drodze. Leavenworth, królestwo precla, piwa pszenicznego, bratwurstu i zegarów z kukułką, jest bramą do North Cascades oraz do Enchantments, które to już nazwą czarują, i to do tego stopnia, że po permity do nich ustawiają się kolejki dłuższe niż do Biedronki podczas kwarantanny. O co chodzi z permitami? Otóż w niektórych miejscach w Stanach postanowiono ograniczyć liczbę turystów do dwudziestu dziennie i żeby się do nich dostać, trzeba radośnie pozyskać specjalne pozwolenie. Najpopularniejszymi „permitowanymi” atrakcjami są The Wave (North Coyote Buttes), rafting w Wielkim Kanionie Kolorado i właśnie Enchantments. Szczęśliwcy wyłaniani są drogą losowania, a klasyczne kolejki umarły, kiedy czas oczekiwania na spływ w kanionie urósł do 20 lat. To rzuca niezłą perspektywę na te kwarantannowe kolejki, nie?

Czy my po tych wszystkich cudownych przypadkach i zbiegach okoliczności, którymi nasza podróż obdarowywała nas już od ponad dwóch lat naprawdę uznaliśmy, że nie ma mowy, żeby i tu nam się poszczęściło? No, owszem… Z jakiegoś niewyjaśnialnego powodu losowanie oddaliśmy walkowerem. A może właśnie był piątek i nie chciało nam się koczować trzy dni pod Visitor Centre? Nie pamiętam, jedno z dwóch.

North Cascades

Ruszyliśmy więc szukać swoich pocztówkowych widoków i alpejskiej urody szlaków w Góry Kaskadowe, no i im dalej jechaliśmy, tym mniej było widać, za to dużo więcej było czuć, bo Góry Kaskadowe akurat w tym tygodniu zapłonęły żywym ogniem i przegoniły ze swojej okolicy wszystkie stworzenia, które lubią oddychać tlenem. W tym, najwyraźniej, misie, bo przecież skoro w całym parku jest ich półtora tysiąca, a my nie spotkaliśmy żadnego, to przecież musiały czmychnąć do Kanady…

Na tropie misia

A powiem Wam, że na spotkanie z misiem byliśmy przygotowani doskonale! Chodziliśmy nawet na korepetycje z misiowego, takie zajęcia prowadzą rangerzy w niektórych – co bardziej misiastych – parkach.

No i pani nam powiedziała, że jak jesteśmy na szlaku, to dobrze jest rozmawiać albo śpiewać, bo żaden miś nie lubi niezapowiedzianych gości. Powiedziała też, że przyczepianie dzwoneczków do butów lub plecaka działa tak trochę jak niskobudżetowe przebranie halloweenowe, bo jak dzwonimy zamiast gadać, to misiowi przypominamy ćwierkającego ptaszka, zamiast człowieka. Powiedziała jeszcze, że misie mają węch jak całe stado psów gończych wyżłowatych, więc doskonale będą wiedziały, czy macie ze sobą żelki i kajzerkę z małosolnym i należy się z wami zaprzyjaźnić, czy lukrecję i pumpernikiel z salcesonem, z przyjaźni nici i można was spokojnie zgładzić łapą. I jeszcze, że jak miś stoi bokiem albo tyłem, to wcale nie dlatego, że jesteśmy takimi sprytnymi tropicielami i nas nie zauważył, tylko nas olewa i daje szansę się wycofać.

No więc tak sobie wędrowaliśmy po okolicy opowiadając najpiękniejsze historie o najmilszych misiach i niosąc w plecaku żelki i kajzerki, wszystko na nic, misiów brak, nawet takich, które by nas olewały.

Olała nas też Mount Rainier.

I to dosłownie. Ukryła się za chmurką, jakby była pięciolatką za zasłonką podczas zabawy w chowanego, a nie wulkanem przewyższającym wszystkie okoliczne góry o 2 tysiące metrów. Ledwie zdążył nam zamajaczyć przed oczami jej kawałek, zaraz cały park pokryła gęsta, wilgotna mgła, a zaraz potem dopadła nas śnieżyca. Plus wizyty: ogrzewanie, kawa i wifi w Visitor Center.

Mount Baker

Tak, dobrze przeczytaliście, na przestrzeni tygodnia w Waszyngtonie były pożary i śnieżyce. No i dokładnie w środku, między jedną klęską a drugą, wydarzyła się w naszym życiu Mount Baker, razem ze swoimi nierealnie lustrzanymi jeziorkami, ze swoim oślepiająco cudnym jęzorem lodowca, wartkimi, lodowatymi strumieniami, przez które trzeba przeczłapać, żeby dojść do tegoż lodowca. Ze świstakami, ptaszkami, wiewiórami i sarenkami, za to wciąż bez misiów. Ze swoją okolicą powykrzywianą artyzmem lawy i bazaltu, których wizję poprawił jeszcze lodowiec. Ze swoimi krzakami uginającymi się od jagód, przez które przecież Piotrkowi żadnego zdjęcia nie mogłam zrobić, no bo miał twarz, jakby się kąpał w atramencie. I ze swoim imponującym wierzchołkiem, który pokazał nam się słonecznie z prawie każdej strony.

Roadtrip po Waszyngtonie zaprowadził nas jeszcze tutaj, tak dla kontrastu z Bawarią:

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂