Jak nam się to przytrafia, że co i rusz lądujemy w domu na irańskiej wsi, na herbacie w turkmeńskiej czaikhanie, na owcobiciu z kirgiską rodziną i na wódce z wietnamskimi kierowcami ciężarówek? Jak to się robi, żeby niczego nie planując i nie płacąc za zorganizowane zajęcia mieć najwięcej kontaktu z ludźmi, nauczyć się gotować od babci nieopłaconej przez biuro podróży i trafić do ulubionych miejscowych jadłodajni?

Jak się dogadać za granicą?

Proszę bardzo, oto pięć sprawdzonych sposobów na zjednanie sobie ludności autochtonicznej  bez znajomości ich języka.

1. Uwaga, będzie eureka. Uśmiech.

Tylko w Europie (i w Stanach chyba. Ktoś potwierdzi?) uśmiechając się do przypadkowych ludzi na ulicy wychodzi się na kosmitę. Wczoraj zabrała nas na stopa kobieta, która przez lata pracowała jako nauczycielka w aborygeńskich społecznościach. Zapytałam, jak uczyła się ich kultury, jak udało jej się unikać wtop, w końcu Aborygeni mają tyle zasad, których potomkowie Europejczyków nie znają i nie rozumieją! Podała mi złotą zasadę, którą chyba nieświadomie się kierujemy już od dawna – siedź cicho i dużo się uśmiechaj. Amen.

2. Rób z siebie pajaca.

Nie bój się machać rękami, wygłupiać w pantomimie, wydawać odgłosy – rozśmieszysz swoich gospodarzy, docenią twoją otwartość i sami też się bardziej otworzą. Ulubiony przykład? Proszę, na tacy: kiedyś na odturystycznionych peryferiach Rzymu poszłam do spożywczaka, takiego z ladą i panem w białej czapeczce. Przygotowana zawczasu, wyrecytowałam: Due pane e un poco di mozzarella, per favore. Z bułkami poszło łatwo, ale pan, zachęcony moim nienagannym włoskim zaczął dopytywać o szczegóły dotyczące sera, w odpowiedzi otrzymując moją bardzo głupią minę. Nie dał się zbić z tropu! Pokazał palcem jeden ser i zamuuuczał. Pokazał na drugi i zameeeczał. Wskazał na trzeci, z podpisem „bufala”, zastanowił się chwilę, po czym przybrał bawolą postawę bojową i przy wszystkich klientach zaczął buczeć, ryczeć, chrząkać, niczym jeleń na rykowisku. Albo bawół, prawdopodobnie bawół.

3. Trochę researchu.

Sprawdź, które z powszechnie przez ciebie używanych gestów mogą mieć inne (często obraźliwe) znaczenie w kraju, do którego jedziesz. Klasyką gatunku jest nasze swojskie „chodź się napić”, w każdym innym kraju sugerujące, że rozmówcę planujemy skrócić o głowę. Albo takie niepozorne łapanie stopa za pomocą kciuka. Czy kciuk w górę może oznaczać coś złego? Ano, mogłaby być niezła wtopa… W Iranie to odpowiednik środkowego palca. No i wyobraź sobie, że stoi taka para z Polski z plecakami na poboczu i wymachuje do ludzi fuckami.

4. Kiedy ciężko idzie złapanie kontaktu z dorosłymi, warto spróbować z dziećmi.

Podobno jest łatwiej, chociaż w moim przypadku różnie bywa 😉 Dzieciaki rzadko mają obawy i uprzedzenia, a jak nieśmiała mama zobaczy, jak jej córki ochoczo plotą warkocze na takich śmiesznych blond włosach, wyrywając połowę z nich, sama się wyluzuje i przyjdzie na ratunek.

5. Pokaż zainteresowanie jedzeniem, kulturą, sportem.

Naucz się kilku piosenkarzy i sportowców, a kiedy przez przypadek entuzjastycznie rzucisz nazwiskiem siedmioligowego artysty z lokalnego odpowiednika Eurowizji, mina rozmówcy będzie bezcenna. A jeżeli ktoś zaprosi cię do domu, spróbuj wprosić się do kuchni i pomóc w gotowaniu. Obwąchaj wszystkie przyprawy, zapytaj, czy ten korzeń to do tej ryby i poproś o pomoc w trzymaniu pałeczek. Nieporadność obcokrajowca zawsze rozbraja gospodynię!

A co, jeżeli Ty się tak bardzo starasz, a ten lokals kompletnie nic nie kuma?

Nie frustruj się i nie naburmuszaj, bo ten ktoś właśnie poświęcił swój czas, żeby spróbować zajarzyć, co jakiś biały oszołom mu próbuje przekazać. No i tak na bardzo wszelki wypadek zainstaluj translator w telefonie.

Jakie Wy macie doświadczenia i sposoby na dogadanie się? Zarzućcie mnie pomysłami i anegdotami komunikacyjnymi!

Niezwykle przyjacielskie Uzbeczki

Jeżeli podobał Ci się ten wpis, będzie mi bardzo miło, jeśli polecisz mojego bloga swoim znajomym.

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂