Kilometr 58 229: o nadopiekuńczości i najpiękniejszej plaży świata

Złota zatoka u progu parku Abel Tasman, dzika, usłana tęczowymi muszlami plaża, pastelowy zachód słońca, taras z widokiem, drewno skwierczące w kominku, wino idealnie schłodzone, pachnąca kolacja i rocznica ślubu.

Ja (do osiemdziesięcioletniego właściciela wyżej opisanego przybytku, w którym wówczas pomagaliśmy w zamian za wikt i opierunek):

– Ale się cieszymy, że możemy spędzić dzisiejszy wieczór w takim pięknym miejscu! Nawet nie marzyliśmy, że będziemy obchodzić swoją rocznicę w takich romantycznych okolicznościach!

– To ja się cieszę, że mogę świętować razem z wami!

I świętował.

Pan Wout nie miewał wielu gości poza sezonem. Latem o miejsce w jego pensjonaciku w sercu Golden Bay trzeba było walczyć z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem, ale teraz pokoje same prosiły się o kogoś, kto je trochę ogrzeje. Na naszą wiadomość, czy ma miejsce dla wooferów[1] odpowiedział jeszcze tego samego dnia, ale chyba bardziej zależało mu na towarzystwie niż na naszej pracy.

U pana Wouta w szafkach mieszkało jedzenie w puszkach z lat 80tych, butelki wina otwarte dziesięć lat temu, gazety relacjonujące politykę siódmego premiera wstecz, na wpół zepsute starocie, które może jeszcze kiedyś się przydadzą, więc lepiej nie wyrzucać. Wszystko to w otoczeniu wełnianych kocyków, buchającego żarem kominka, podłogi usłanej poduchami i lampkami zamiast wrażenia chaosu i zaniedbania budziło nostalgię i dawało uczucie przytulności.

U pana Wouta niezależność i samodzielność nie istniały.

Nie mówił nam, co chciałby, żebyśmy zrobili, tylko stał, pokazywał i patrzył, czy pracujemy tak jak on, gdyby jeszcze mógł. Nie pytał nas, gdzie chcemy pojechać, tylko zapraszał do auta, obwoził po okolicy, mówił ile czasu zajmie nam szlak i dokładnie za tyle czasu czekał po drugiej stronie. Nogi już mu odmawiały posłuszeństwa, ale w swoim czasie musiał przejść całe wybrzeże wzdłuż i wszerz, znał każdy kąt.

Przewędrowaliśmy dzikie plaże parku Abel Tasman, spojrzeliśmy w głąb najbardziej krystalicznego jeziora świata[2], wypiliśmy kawę z widokiem na szczyt półwyspu Farewell Spit zamykającego Wyspę Południową, eksplorowaliśmy skalne łuki, jaskinie, szukaliśmy tajemnych przejść, odkryliśmy najpiękniejszą plażę świata.

Wszystko to pod dokładnym nadzorem dobrotliwego, acz nadgorliwego starszego pana, którego przez sześć miesięcy w roku nikt nie odwiedza i który od lat nie widział się ze swoją córką i wnukami.  

Starszego pana, który bardzo chętnie dałby się zaadoptować jako czyjś dziadek.

[1] Woofing, Helpex, Workaway to praca ok. 3-4h dziennie w zamian za zakwaterowanie i wyżywienie.

[2] Jednego z dwóch – oba znajdują się w Nowej Zelandii i chwalą się widocznością w okolicach 40m.

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂