Wino gruzińskie

Nie zabieram się za wykładanie historii. Powiem tylko szybciutko, że Gruzja, obok swojej sąsiadki Armenii, jest jedną z najstarszych cywilizacji okołoeuropejskich.

Cerkwie budowano tu, kiedy Rosja jeszcze nie słyszała o chrześcijaństwie, śliczne i okrąglutkie gruzińskie litery stawiano, kiedy o cyrylicy się nikomu nie śniło, wino zaczęto produkować 6 tysięcy lat temu. Żadne gry polityczne nie będą w stanie zniszczyć gruzińskiej dumy i przynależności narodowej i mam szczerą nadzieję, że to, o czym wspominałam poprzednio – że gruzińska kultura trochę mi umyka – jest wynikiem sezonu wakacyjnego, przypadku i niewystarczających obserwacji otoczenia.

wino gruzińskie — Skalne miasto Wardzia, czyli jak Flinstonowie produkowali wino.

No właśnie, co z tym winem?

Właściwie jedyne, co łączy wina Gruzji z europejskimi, to sfermentowane winogrona. Cała reszta procesu produkcyjnego przebiega kompletnie inaczej. Tutejsze piwnice winne chełpią się tym, że do swoich trunków nie dodają żadnych wspomagaczy. Drożdże? Tylko naturalne! Wina dojrzewają pod ziemią w specjalnych glinianych amforach, zwanych kvevri, a w rezultacie oferują kompletnie inne doznania smakowe, niż te, do których przyzwyczaili nas Francuzi i Portugalczycy. Problem pojawia się wtedy, kiedy częstuje cię niezbyt wprawny w swoim fachu producent, dość łatwo bowiem uzyskać posmak kiszonej kapusty.