Phnom Penh

Autostop na pace. Wiatr we włosach, panoramiczny widok okolicy, ekologiczna klimatyzacja. Uczucie graniczące z galopowaniem na grzbiecie wierzchowca.

Trzeba było ulewy azjatyckiego sortu, żebyśmy zrezygnowali z tego naszego ulubionego, a zarazem najpowszechniejszego środka transportu w Azji Południowo-Wschodniej i dali się wepchnąć do autobusu ze szlaczkami oznaczającymi Phnom Penh na przedniej szybie. Podczas najbliższych 8 godzin pożałujemy tego 4 razy.

Raz pierwszy:

Kierowca włączył radio. Przez wszystkie tygodnie spędzone na wyspie toczyłam walkę partyzancką z khmerską załogą resortu, która bardzo ochoczo kładła ręce na youtubie i katowała nas np. tym:

Okazuje się, że nie był to tylko hit wyspy, a w ciągu 8 godzin trzy ulubione piosenki można odtworzyć wiele razy. Głośno.

Raz drugi:

Kierowca włączył klimatyzację. Wspaniale! – chciałoby się wykrzyknąć. Cóż, krzyczmy, póki możemy, bo z autobusu wysiądziemy z zapaleniem gardła i/lub oskrzeli.

Raz trzeci:

Kierowca zagiął czasoprzestrzeń. Spoglądamy na mapę, na drogę, na zegarek, nawet ukradkiem zerkamy na prędkościomierz. Wszystko wskazuje, że 220km po prostej drodze z umiarkowaną ilością dziur powinniśmy pokonać w 4 godziny. Jak wspomniano wyżej, ostatecznie stanęło na ośmiu.

Raz czwarty:

Kierowca dotarł do Phnom Penh. Wiedzieliśmy, że miasto jest parne, zakurzone, głośne, brudne i depresyjne – i nie zawiedliśmy się.

Ale wiedzieliśmy też, że wizyta w stolicy to cenna lekcja historii o krwawym reżimie Czerwonych Khmerów, a muzeum ludobójstwa i pola śmierci to punkty obowiązkowe na mapie Kambodży. Depresyjności całości dodaje fakt, że na czele khmerskiego rządu od 1985r. stoi były Czerwony Khmer, który zdezerterował do Wietnamu podczas czystek politycznych, a następnie, wybielony przez rząd wietnamski, wrócił do kraju, aby mu godnie służyć. Tym samym nikogo nie powinno dziwić, że potężne fragmenty kambodżańskiej dżungli zostają wykarczowane i nadal przesiedla się całe wioski na potrzeby wietnamskich inwestycji.