Kilometr 2932: piękno Kapadocji, czyli dlaczego zgodziłam się wstać przed świtem

Kapadocja – kraina skalnych labiryntów, słońca i balonów.

Aka: Jak zmusić Hanię, żeby wstała na wschód słońca.

No dobra, turecki bazar w końcu mnie pokonał. A tak długo walczyłam!

W Kapadocji, poza niewątpliwej urody wszystkim, można znaleźć także turkus. Do minerałów, surowych, lokalnych, mam słabość jeszcze większą niż do żelków, a szkoda, bo to droższe hobby. Wmawiając sobie zatem, że w podróży trzeba mieć przecież jakiś drobiazg na szczęście, a jaki drobiazg mógłby być lepszy niż turkus, wybrałam swojego ślicznego malucha i mam nadzieję, że pojedzie ze mną hen (Edit 2018 – zgubiłam go w Indonezji. Chlip).

Ależ turecka polityka zrobiła biednej Kapadocji numer! Pracownicy agencji balonowych zdecydowanie przewyższają liczebnie turystów, kelnerzy znudzonym wzrokiem omiatają puste stoliki, a stragany z pamiątkami starają się przykuć uwagę cenami rodem z Aliexpress. Pewnie byłam jedynym klientem tego dnia.

Ale skalne wąwozy wciąż przechodzą z szarości w pastelowy róż, jaskinie wykute w tufowych kominach zachęcają, żeby uciec do nich od żaru słońca, a o świcie niebo i tak wypełnia się kolorowymi balonami. Nigdy nie było lepszego momentu, żeby poznać tę krainę. Tylko może niekoniecznie w sierpniu, bo pogoda oferuje wówczas dodatkowe atrakcje pod postacią 48°C.

Uczcie się na moich błędach. Pamiętajcie o kremie z filtrem.

Piszę te słowa spod jogurtu na plecach, pozdrawiam serdecznie.

Jeżeli podobał Ci się ten wpis, będzie mi bardzo miło, jeśli polecisz mojego bloga swoim znajomym.

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂