Kanion Martvili

Obudził mnie świergot ptaków.

Zwarty klucz żurawi przelatywał ponad wąwozem, trzepocząc skrzydłami. Skalistym wzgórzem wspinało się kilka owiec, rozbrzmiewały dzwoneczki. Ospały pstrąg plusnął ogonem. Gdzieś w oddali wodospad uderzał o skały. Jednym słowem – straszny hałas.

– Koniek tego dobłego. – powiedział Piotrek, dojadając wczorajsze podpłomyki.

– Ko, chcech echak? – zapytała Hania, szorując zęby w strumieniu.

– Ałmenia czeka! – orzekł Piotrek, przełknąwszy ostatni kawałek podpłomyka z pastą pomidorową i oregano, który miał mi przypominać utęskniony smak Italii. Z Italią miał niewiele wspólnego, ale był całkiem smaczny.

Od tygodnia biwakowaliśmy w kanionie Martvili, ukrytej perełce w pobliżu Kutaisi. Faktycznie, najwyższy czas ruszyć dalej.