Kilometr 50 748: o hipsterstwie, konwencjonalnych modlitwach i selfie w toalecie

Lubię ten pierwszy oddech miasta.

Ten, po którym od razu wiesz, czy jest biegnące, chaotyczne, leniwe, kolorowe, przytłaczające, skromne, buzujące, organiczne, hipsterskie, vintage, czy nowoczesne. Czy płynie kawą, czy winem, czy kocha starocie, czy całe jest w szkle i błyszczy. Czy nocuje w wysokich hotelach, czy w butikowych pensjonatach, a może w przyczepach kampingowych? Czy mija przybysza w locie bez chwytania jego wzroku, czy go otula uroczą pierzynką gościnności.

Pierwszy oddech Melbourne mnie nie zawiódł, przedstawił sprawę najjaśniej, jak się dało.

„Panie Boże, miej nas w opiece podczas tej drogi i jak możesz, to pomóż nam znaleźć koale. Dziękujemy.”

Brigid rozpoczęła trasę do Melbourne od najbardziej konwencjonalnej modlitwy w historii teologii, już kilka godzin później okazało się, że skutecznej. Włączyła swoją playlistę, kompilację najbardziej zasłużonych dla świata jazzu muzyków, wykręciła spod domu, ścinając lekko zakręt i rozpoczęła monolog, który wkrótce przybrał formę dyskusji między sobą a sobą.

Brigid, była syrenka, a obecnie wokalistka jazzowa, w walce na słowotoki wygrałaby ze świętej pamięci babcią Helenką bez zadyszki, spontanicznością przebijała poglądy polityczne Magdaleny Ogórek, a obserwacja przebiegu jej procesów decyzyjnych dostarczała emocji nie mniejszych, niż trasa na Kasprowy w japonkach. Great Ocean Road jest jedną z najbardziej ekscytujących tras Australii, jeżeli nie świata.

Z Brigid za kierownicą osiągnęła całkiem nowy poziom.

Po paru godzinach wypełnionych wędrówkami, wypatrywaniem zwierzyny, degustowaniem różnych rodzajów pędów paprotek, które faktycznie smakują jak orzechy, podziwianiem skulonych w pluszowe kulki zmokłych koali, popijaniem kombuchy i zagryzaniem jej sałatką z komosy ryżowej, wsłuchiwaniem się w kojący głos saksofonu i kąpaniem się w wodospadzie na przemian z oceanem, światła Melbourne pojawiły się na horyzoncie.

Wjeżdżaliśmy na most prowadzący do miasta i właśnie prawie postanowiliśmy, dokąd udamy się na najbardziej bio, fair-trade, bezglutenową, paleo, wegańską kawę, a potem na piwo craftowe, niefiltrowane, o najbardziej organicznych kulturach drożdży, kiedy umilkł głos Niny Simone, a radio rozbrzmiało tym:

***

Kolejnego dnia, kiedy żegnaliśmy się z Brigid, na odchodne rzuciła nam – tylko nie zapomnijcie się jutro pomodlić o wombaty! Zapomnieliśmy, i najpewniej dlatego z Australii wyjechaliśmy wombatów nie zobaczywszy, za to zobaczyliśmy jeszcze kilka innych, ciekawych rzeczy w Melbourne.

Darmowym, zabytkowym tramwajem, który okrąża centrum, dokulaliśmy się do punktu informacyjnego, pod którym chłopak i dziewczyna ubrani w bliźniacze spodnie rurki i dopasowane koszule w kratę rozdawali lody w ramach promocji nowych smaków.

Wymalowanymi muralami zaułkami pełnymi second-handów, nazwanych tu „pre-loved things”, czyli że ktoś przed tobą, kliencie już te ciuchy, płyty i książki kochał, podreptaliśmy do hotelu, w którym znajduje się toaleta z najlepszym widokiem na całe miasto. Nacieszywszy się hotelowym blichtrem i zrobiwszy sobie pierwsze w życiu selfie w toalecie, przycupnęliśmy na lunch, na który w tym mieście mogło być przecież tylko sushi. Głównymi ulicami przeszliśmy się, dzierżąc recyklingowalne kubki z kawą.

Hipsterskość Melbourne pochłonęła nas bez reszty.

***

Podczas już wówczas ponad dwumiesięcznego pobytu w Australii zdążyliśmy zauważyć, że najpopularniejsze wydarzenia to najczęściej mecze krykieta, ale jest jeden dzień, kiedy krykiet idzie totalnie w odstawkę i cała Australia siada przed telewizorami. Jednoczy ich Eurowizja. Owszem, nasza swojska Eurowizja właśnie. Australijczycy rozwinęli u siebie jakąś niezdrową fascynację tym konkursem.

Na początku to ja nie do końca wiedziałam, o co chodzi, ale jak mnie trzecia osoba zapytała, czy my, kobiety w Polsce, to często same ubijamy masło i robimy śmietanę, coś zaczęło mi świtać.

A potem jeszcze się okazało, że w Melbourne jest muzeum, w którym mają takie specjalne lustro i kamerę, i ona łączy różne obrazy i można zobaczyć, jak by się wyglądało jako Conchita Wurst.

A więc proszę.

Fajne, nie?

Podziel się

ze światem 🙂