Co się działo w 2019

Rok 2018 żegnaliśmy przecinając tanecznym krokiem ulice Boca Raton na Florydzie, zawierając nowe przyjaźnie, pijąc (po raz ostatni w życiu, serio!) zdecydowanie za dużo szampana i zawieszając kolejnemu rokowi nierealnie wysoką poprzeczkę. To co, pokusimy się o małe podsumowanie roku 2019?

Ja się tu właśnie pakuję na sylwestra, zaraz śmigamy do przyjaciół w Warszawie, a w międzyczasie kontempluję tegoroczne wydarzenia i stwierdzam:

2019 udźwignął presję. I to jak!

Chodźcie, patrzcie, słuchajcie – co fajnego, nostalgicznego, śmiesznego, dziwnego i niespotykanego działo się w 2019.

1. Pożegnanie z Burakiem

Zaczęliśmy rok od trudnego pożegnania… Spędził z nami połowę poprzedniego roku, wnosząc w naszą podróż komfort i przytulność. Nasz nieutrudzony towarzysz amerykańskiej przygody został domem dla swojego nowego człowieka. Chlip, tęsknię do dzisiaj.

2. Lecieliśmy w kokpicie pilota

Czyli szklanka do połowy pełna w praktyce 😀

Bo chwilę wcześniej, dopłynąwszy do portu w Turks i Caicos, w umiarkowanie ciepłych stosunkach pożegnaliśmy się z Kapitanem Sześciopak Piwa Na Śniadanie, zaraz potem pan Ważny Agent Imigracyjny głowił się długo, czy zaklasyfikować nas jako dezerterów z łodzi, czy lepiej jako nielegalnych imigrantów, ale w końcu uznał, że wszystko jedno, bo za jedno i drugie nas deportuje, tylko sobie wcześniej pokrzyczy i pogrozi różnymi scenariuszami, bo na Turks i Caicos chyba rzadko się coś dzieje, to przynajmniej rozrywki mu dostarczymy.

No i ja bardzo lubię ludziom dostarczać rozrywki, ale niekoniecznie kosztem swojego i piotrkowego zdrowia i spokoju, toteż doświadczenia te chciałam najpierw kompletnie wyprzeć z pamięci, ale jak się okazało, że z przekroczeniem bramek lotniskowych odeszło nasze społeczne naznaczenie dezertersko-imigranckie, za to posadzono nas w kabinie pilotów w semi-prywatnym samolociku-zabawce, to postanowiłam jednak wszystko zapamiętać. Technicznie rzecz ujmując, to był pierwszy rząd za pilotem, ale jak będę opowiadać te historię za kilka lat, to już będę siedziała pilotowi na kolanach, a za kilkanaście – to Piotrek będzie pilotem.

3. Odczarowana rajskość Karaibów

Magiczne Karaiby, romantyczne, puste, ciągnące się kilometrami plaże, kojące dźwięki ukulele dochodzące z jedynego na wyspie baru… Czy istnieje bardziej idealne miejsce na drugi miesiąc miodowy?

Owszem, prawie każde inne. Wyspy Dziewicze, Bahamy, czy Turks i Caicos mogą być pocztówkowe i luksusowe, jeżeli przyjezdni są przygotowani na zainwestowanie w urlop kilkunastu tysięcy dolarów, ulokują się na prywatnej wyspie albo w zamkniętym resorcie i nie wychodzą poza jego teren, chyba że na zorganizowane wycieczki, dają się rozpieszczać konsjerżowi, codziennie zamawiają inny pakiet spa, a drogę z i do lotniska pokonują z zamkniętymi oczami.

4. Przepłynęliśmy Atlantyk!

Dwunastometrową żaglówką, czteroosobową załogą. Cały Atlantyk! Najpierw nie zgubiliśmy się w Trójkącie Bermudzkim, potem nie zwariowaliśmy nie oglądając lądu aż do Azorów, dalej wypatrywaliśmy kanału La Manche, a na koniec udało nam się nie utknąć w korku przed Amsterdamem.

Matko, jakie to było trudne! Były momenty hiperekscytacji – kiedy wieloryb sunął leniwie zaraz za łodzią, kiedy całe stada delfinów bawiły się z dziobem, kiedy na głębokim oceanie udawało się złowić majestatyczną złotą makrelę. Były całe dnie znużenia, kiedy aż po horyzont ocean miał ten sam burawo-niebieski kolor, wiatr sunął nami w tym samym kierunku i tym samym tempem, a my po raz szósty w tym tygodniu jedliśmy makaron z sosem z puszki. No i były chwile porządnego przerażenia, kiedy w sztormie fale grzmociły nas po twarzy, kiedy urywały się żagle, spadał bom, a to wszystko w towarzystwie nieodstępującej niektórych z nas nawet na krok choroby morskiej.

Wiem doskonale, że nie byłam na tej łodzi najbardziej kluczową załogantką i nie ze wszystkimi wyzwaniami poradziłam sobie tak, jakbym tego chciała, ale wiecie co? Czuję się, jakbym weszła na Everest i jestem z siebie dumna, że hej.

5. No i zwierzaki!

Wypatrywanie dzikiego zwierza w środowisku naturalnym jest dla mnie zawsze jednym z topowych wydarzeń roku! 2019 odbył się pod znakiem wodnika 😀 Były głaskane płaszczki, były miziane rekiny wąsate, były obserwowane z bezpiecznej odległości żarłacze białopłetwe, były zawierane piękne przyjaźnie z delfinami i był wyrażany szacunek w kierunku humbaków, które trochę nas polubiły, ale nie aż tak, żeby potem zapraszać na święta. A Piotrek sobie coraz lepiej radzi jako freediver!

6. Azory – nasza nowa miłość

Nie jestem na 100% pewna, czy w Azorach zakochaliśmy się dlatego, że są cudownej urody Azorami, czy dlatego, że od trzech tygodni nie widzieliśmy żadnego lądu i nawet wylądowanie na Wielkiej Pacyficznej Wyspie Śmieci by nas wzruszyło, no i dopóki tam nie pojadę po raz drugi jakimś szybszym i mniej bujającym środkiem transportu, to się nie dowiem, ale póki co śmiem twierdzić, że odnaleźliśmy swój raj na ziemi i już wiem, gdzie chcę spędzić emeryturę. A może i parę lat przed nią 😉

7. Wreszcie Woodstock!

Pierwszy raz w życiu na Woodstocku! No ja nie wiem, od ilu lat już się wybierałam! Tym razem, wracając do Polski po trzech latach mieszkania w namiocie i liczenia na to, że obcy człowiek mnie podrzuci kawałek dalej uznałam, że właściwszy moment na spędzenie trzech dni na turlaniu się w błocie, przytulaniu nieznajomych i staniu w kolejce po jedzenie od krisznowców raczej nie nastąpi 😉.

Wnioski? O takim natężeniu radości, słoneczników, pozytywnych emocji, kolorów i poczucia braterstwa w akompaniamencie świetnej muzyki ostatnio słyszałam w kontekście festiwalu Kolorowe Dni z Fasolkami. Ale nie byłam, to nie porównam.

Ekhem. I wiecie, że na całym festiwalu nie zrobiłam ANI JEDNEGO zdjęcia? Bloger level pro.

8. Podróż po podróży

Coś takiego wydarzyło się po raz pierwszy. Ile razy przez ostatnie trzy lata rozbijaliśmy namiot w innym miejscu każdej nocy miesiąca, przemieszczaliśmy się po kilkaset kilometrów dziennie, zmienialiśmy kraj co kilka-kilkanaście dni? Nie zliczę. Ale zawsze było to w miarę zgodne z naszym wewnętrznym tempem. Po zakończeniu rejsu w niemieckim porcie w Kiel dotarliśmy do mojej mamy i poczuliśmy, że wróciliśmy do domu.

I co? Już dwa dni później byliśmy znowu w trasie, a w ciągu kolejnych trzech miesięcy przejechaliśmy ponad osiem tysięcy (!) kilometrów, spotykając się z rodziną i przyjaciółmi, załatwiając zobowiązania, bawiąc się na Woodstocku i AUTENTYCZNIE, PIERWSZY RAZ W ŻYCIU usiedliśmy pewnego wieczora u mamy na kanapie i nie potrafiliśmy sobie przypomnieć, skąd wróciliśmy poprzedniego dnia. Normalnie, jak gwiazdy rocka na tournée. Tylko bez fanów. Za to z barszczem i ogórkami małosolnymi w każdym domu 😉.

9. Święta w domu

Rety, pierwszy raz od czterech lat widzę mamę w święta na żywo!

10. Zderzenie z codziennością

No, jeżeli sobie myślicie, że ja wróciłam do domu i tydzień później już siedziałam za biurkiem w ołpen spejsie okolicznego korpowieżowca, to nie, nie macie racji. Wykombinowanie po takim czasie włóczęgi swojej przyszłości na nowo to wyzwanie potężne, trudne, ale też szalenie ekscytujące – głowa pęka mi od pomysłów, niektóre już zaczęłam wcielać w życie 😀 A co najbardziej niesamowite, nie tylko wymyśliłam, jaka jest moja praca marzeń, ale nawet ją odnalazłam i zaczęłam się już do niej rekrutować – trzymajcie kciuki, opowiem, jak tylko sprawy posuną się do przodu!

Wiecie co, ze wszystkich stron słyszę, że przeżyłam swoją podróż i przygodę życia.

A ja trochę potakuję, no bo wiadomo, że mnie rozpiera radość ze spełnionego marzenia, duma, że podołałam i poznałam się lepiej, bo trudnych momentów było zatrzęsienie, szczęście, że nasza relacja z Piotrkiem się w przepiękny sposób ucementowała i darzymy się nawzajem najwyższej jakości zaufaniem, a trochę sobie myślę, że to dopiero jedno z marzeń i że wcale nie wyczerpałam swojego limitu na przygody 😉. Nie mogę się doczekać, co wymyślimy dalej!